„OK.NO (the window)” Teatr Stary w Lublinie / spektakl odwołany

Eliza Borowska, absolwentka warszawskiej Akademii Teatralnej, którą ukończyła w 2003 roku. Za role w spektaklach dyplomowych została nagrodzona na Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi oraz na Międzynarodowym Festiwalu Szkół Teatralnych w Warszawie. Na scenie debiutowała w 2001 roku w Teatrze Współczesnym w Warszawie. W latach 2003 – 2016 była aktorką Teatru Powszechnego w Warszawie. W latach 2017-2024 była w zespole Teatru Polskiego w Warszawie. Grała również na scenach Teatru Wybrzeże (spektakle w reż. Jan Klaty), Teatru Narodowego (spektakle w reż. Natalii Korczakowskiej), Teatru Konsekwentnego oraz w zespole grupy kabaretowej Pożar w Burdelu. Na stałe współpracuje z Teatrem Polskiego Radia i Teatrem Provisorium. Jest laureatką wielu nagród: za rolę drugoplanową Warii w „Wiśniowym sadzie” Antoniego Czechowa w reż. Agnieszki Glińskiej; za rolę Młodej Bladej w „Żegnaj, Judaszu” Ireneusza Iredyńskiego w reż. Bożeny Suchockiej w 2003 roku zdobyła nagrodę na II Międzynarodowym Festiwal Szkół Teatralnych, nagrodę główną na XXI Festiwalu Szkół Teatralnych oraz nagrodę Jana Machulskiego; w 2012 roku na Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej zdobyła Nagrodę im. Jana Świderskiego za rolę Suki Azy w przedstawieniu „Nieskończona historia” w reż. Piotra Cieplaka w Teatrze Powszechnym w Warszawie; w 2020 roku otrzymała nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza za najlepszą kreację aktorską w sezonie za rolę kobiety w spektaklu „Wszystko płynie” Grossmana w reż. Janusza Opryńskiego.

Wojtek Mazolewski – basista i kontrabasista jazzowy oraz dziennikarz radiowy. Współtwórca yassu. Lider zespołów Pink Freud, Bassisters Orchestra i Wojtek Mazolewski Quintet. Początkowo interesował się muzyką punkową. W wieku 10 lat po raz pierwszy wystąpił na scenie z grupą Iwan Groźny brata Jerzego Mazzolla. Z czasem zainteresował się jazzem, a łącząc oba style, przyłożył się do powstania yassu. Grał w zespołach Baaba, Tymański Yass Ensemble, Paralaksa, Oczi Cziorne i Jazzombie. W 2016 w Teatrze Studio w Warszawie zagrał koncert z okazji 30-lecia działalności scenicznej. W tym samym roku zadebiutował jako aktor, grając epizodyczną rolę muzyka jazzowego w filmie „Excentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy”. W 2017 skomponował utwór z okazji 800-lecia założenia Opola. 4 stycznia 2019 został prowadzącym audycji „Jazz fajny jest” w Programie III Polskiego Radia. W maju 2020 odszedł z Trójki w proteście przeciwko ocenzurowaniu Listy przebojów Programu Trzeciego. Od września 2020 do marca 2022 był redaktorem internetowej rozgłośni newonce.radio, w której prowadził audycję „Jazz fajny jest”.

Ola Knedler, architektka wnętrz, graficzka, artystka wizualna. Absolwentka wydziału Architektury Wnętrz Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Jej kariera zawodowa rozwijała się głównie w Monachium, gdzie pracowała m.in nad projektami dla takich marek jak Mac Cosmetics i NARS. Odpowiedzialna za realizację teledysków m.in Wojtka Mazolewskiego, Jakuba Józefa Orlińskiego i innych. Ponadto zajmuje się projektowaniem graficznym wydawnictw muzycznych oraz tworzeniem wizualizacji do spektakli teatralnych, w tym „Don’t give up” w reż. Agaty Biziuk i Heleny Radzikowskiej w Teatrze Rampa w Warszawie, „Urok likwidacji” w Teatrze A. Mickiewicza w Częstochowie, również reż. Agata Biziuk. Zrealizowała własną koncepcję wizualno-scenograficzną do piosenek oraz wg scenariusza Jacka Cygana w wykonaniu Marcina Januszkiewicza pt. „Pokolenie Y”. Premiera odbyła się w stołecznym Teatrze Rampa. Od 3 lat ściśle współpracuje z Wojtkiem Mazolewskim przy projektach muzycznych i wydawniczych współtworząc oprawę wizualną projektów muzycznych. Jej pracę charakteryzuje multidyscyplinarne podejście, łączące różne formy sztuki wizualnej.

Janusz Opryński, reżyser teatralny, od 1976 roku związany z lubelskim Teatrem Provisorium i jeden z liderów polskiego offu. Mówi o sobie, że ukształtowała go europejska literatura na styku dwóch światów – Dostojewski i Jerofiejew, Miłosz i Herling-Grudziński. Przedstawienia Provisorium z lat 70. i 80. „Nie nam lecieć na wyspy szczęśliwe” (1979), „Wspomnienia z domu umarłych” (1983) ugruntowały jego pozycję – artysty zbuntowanego wobec systemu politycznego i teatru jako instytucji. Po 1989 roku w swoich spektaklach („Z nieba przez świat do samych piekieł”, „Współczucie”) szukał odpowiedzi na pytanie o kondycję człowieka w epoce posttotalitarnej. W latach 1996-2010 Provisorium połączyło swe siły z Kompanią „Teatr”, a Opryński stworzył duet reżyserski z Witoldem Mazurkiewiczem. Realizacje z tamtego okresu badały związki scenicznej groteski z naturalizmem, były próbami zdefiniowania przeklętych polskich uwikłań („Ferdydurke” Gombrowicza, „Do Piachu” Różewicza, „Homo Polonicus” Piwowarskiego). Ostatnie lata działalności artystycznej Opryńskiego to skupienie na scenicznych adaptacjach wielkiej prozy – „Braci Karamazow”, „Idioty” i „Biesów” Dostojewskiego, „Lodu” Dukaja, „Mistrza i Małgorzaty” Bułhakowa, „Łaskawych” Littela. Reżyser czytał je niczym traktaty religijno-moralne, przyglądał się w nich triumfom Zła, pokazywał skutki etycznych przewartościowań. W opublikowanych w 1979 roku „22 tezach do przemyślenia”, manifeście młodego inteligenta i twórcy-nonkonformisty Opryński zapisał zdanie, które do dziś może być mottem jego przedstawień: „Pamiętaj, że teatr jest miejscem, gdzie najtrudniej jest kłamać”.